Opinion: Happy teachers change the world

Opinion: Happy teachers change the world

Posted on 01/8/2021 5:37 pm AST | Updated on 01/8/2021 5:38 pm AST

Autor ta conoci pa redaccion di Noticiacla y ta prefera keda anonimo

In 2016 heb ik een negendaagse training gevolgd bij EIAB in Duitsland waarbij de nadruk gelegd werd op het feit dat een happy teacher veel kan bereiken. Het was een programma ontwikkeld door boeddhisten met workshops om docenten te laten stralen, informatie te delen en vooral rust te vinden wanneer het onrustig is.

 Op CSN zijn er geen happy teachers meer. Drie jaar geleden was dit een hele leuke school met een fijne sfeer. Dit schooljaar is het allesbehalve dat. Het allerergste vind ik  het zien van collega’s die er alles voor over hebben om leerlingen te helpen, nu in elkaar zakken met tranen in hun ogen. Docenten die goed lesgeven pakken hun spullen en verlaten Aruba.  Hoe kan het zo zijn dat mijn school, waar ik nu drie jaar voor werk, in elkaar stort? Dat leerlingen in hun examenjaar extra stress ervaren omdat hun docenten één voor één weg gaan. 

Ik kan alleen mijn kant van het verhaal vertellen en hoe ik het momenteel ervaar. Het begon namelijk vorig jaar maart. Scholen moesten hun deuren sluiten omdat we in de eerste golf van het Coronavirus zaten. Alle lessen online en dat zonder uitleg, afspraken en terugkoppeling. Hierdoor was er nogal wat chaos, docenten overspannen en leerlingen die hun sociale omgeving misten. We kregen van de minister te horen dat er veranderingen plaats zouden vinden waaronder het behoren tot een stichting, leerlingen die niet meer mogen blijven zitten en lessen die meer online zullen plaats vinden. Als school hebben we acties ondernomen omdat we niet eens waren met een aantal punten. We hebben brieven gestuurd, media erbij gehaald en gevraagd om bijeenkomsten om alles te bespreken. Ons grootste punt was het feit dat er niets aan de docenten gevraagd werd maar dat er gehandeld werd met de mededeling dat er onderzoeken gedaan waren en dat de adviseurs van de minister hem hierin hadden geadviseerd. Deze documenten hebben wij niet gezien en krijgen we ook niet te zien. Wat daar de reden voor is weten we niet maar transparant is de minister zeker niet. In juli hebben we afscheid genomen van de rector, en hebben we te horen gekregen dat de school het volgend schooljaar geleid zou worden door een managementteam bestaande uit twee personen. Deze personen zijn benoemd door de minister. Voor de vorm mochten collega’s solliciteren maar de kaarten waren al geschud.

In augustus, een week voor de school zou beginnen, kregen we een mail waarin het MT zich voorstelde. Tegelijkertijd hoorden we dat de minister met DPS besloten had om leerlingen, die wij na zorgvuldig vergaderen een kans wilden geven om te doubleren, of vanwege hun kansen een advies gegeven hebben om de school te verlaten, alsnog te bevorderen.                                                                                                                       Voor een aantal leerlingen in H5 is dit een rampzalige beslissing gebleken. Ze staan er slecht voor in dit examenjaar en moeten nu nog harder werken. In plaats van dat ze rustig het jaar opnieuw doen, moeten ze nu mét hun achterstand hun examen gaan halen. De beloofde remediering laat nog op zich wachten, omdat het nog steeds niet duidelijk is wie dat moet doen en wanneer. 

Het zal me niet verbazen als we aan het eind van het schooljaar een laag slagingspercentage hebben. En dan is de conclusie van de minister in de media, zoals al eerder gebeurd, dat wij docenten ons werk niet goed hebben gedaan. Er wordt dan niet gekeken naar alle leerlingen die tegen ons advies toch zijn bevorderd naar de volgende klas. 

We hebben bij onze eerste algemene docenten vergadering al aangegeven dat ons team op dit moment geen team vormt, omdat er geen sturing is en veel collega’s rondlopen met frustraties over de gang van zaken van de afgelopen maanden. Er zijn diverse punten waar wij als school aan zouden willen werken. 

Verschillende collega’s hebben die punten rondgestuurd in de mail, punten die we belangrijk vinden om samen te werken om onze school te verbeteren. Deze punten zijn nooit besproken. Het managementteam doet weinig tot niets met suggesties vanuit het docentenkorps.

Eén punt uit onze lijst is samen werken aan onze visie. Wat is onze visie en waar gaan we aan werken komend schooljaar? Voor iedereen nog steeds een raadsel.                          We hebben ook herhaaldelijk e-mails gestuurd om kolommen in Magister zelf te kunnen beheren. Om de logboekfunctie in Magister te kunnen gebruiken. Hoe fijn zou het zijn om als mentor of coördinator een logboek bij te kunnen houden en dit met collega’s te kunnen delen zodat iedereen op de hoogte is? Hierdoor kunnen we samen leerlingen veel beter begeleiden. Hierdoor zien we wat er gaande is en wat er gedaan moet worden. We willen als school onze leerlingen zo goed mogelijk helpen maar waarom kunnen we deze zeer bruikbare onderdelen dan niet gebruiken. Wij kunnen nu alleen absenties noteren en cijfers invoeren.                                                                                             In Nederland waar ik acht jaar lang voor de klas heb gestaan wordt er van jou als docent verwacht om een vakwerkplan te maken en dit in te leveren bij je leidinggevende(n). Zij kunnen aan de hand van je plan zien of je je aan de afspraken houdt. Je krijgt als docent je professionele verantwoordelijkheid. Hier op CSN lijkt het alsof wij dit niet mogen doen. Er is geen transparantie en geen vertrouwen. Ik heb net als in Nederland ook hier een vakwerkplan gemaakt. Alle toetsen, afspraken en regels beschreven.                                                                                                                                            Als kers op de taart, het is januari (!) en voor sommige vakken zijn er nog geen  licenties om online les te geven. Voor een aantal vakken zijn docenten teruggevallen op oude methodes. Voor een aantal vakken zijn de methodes gekozen door (het bureau van) de minister en niet door de vakdocenten. Vanwege een deal met één uitgever worden we gedwongen deze te gebruiken. Papieren boeken zijn volgens de minister niet nodig omdat alles online gaat. Helaas heeft hij de studies gemist die aantonen dat leerlingen beter lezen van papier dan van een scherm. Dat geldt zeker voor onze leerlingen, die de Nederlandse taal tóch al een uitdaging vinden. 

Ik heb zelf contact opgenomen met uitgeverij Malmberg. Zij hebben mij persoonlijk verteld dat ze een e-mail gestuurd hadden naar de minister met als belangrijk punt dat blended learning (boek en digitaal) beter werkt dan alleen online. Dit heb ik ook gemerkt in de praktijk. Onze leerlingen willen niet alleen digitaal werken maar ook graag een papieren boek. Er zijn genoeg onderzoeken waarin men laat weten dat het niet goed is om een kind continu achter scherm te laten werken. En wat zegt de Arubaanse minister van onderwijs? Zo veel mogelijk online, dát is de toekomst! En Aruba loopt hierin voorop! Op onze school kan het internet het niet allemaal bijhouden. Regelmatig is het overbelast, en er zijn nog steeds lokalen die slecht tot geen internet hebben.                           Ook hier vraag ik me af waarom er gekozen is voor een manier van lesgeven zonder enige vorm van overleg met de docenten. Zoals een collega een keer opmerkte: het lijkt wel op het communisme waarin de overheid bepaalde wat de leerlingen op school leerden.

Eind oktober hebben we als docenten van CSN weer de stoute schoenen aangetrokken en zijn we opnieuw gaan staken. Ons salaris klopte niet, reeds gewerkte overuren werden niet betaald. Er is geen natuurkunde docent voor onze bovenbouwklassen en onze vaste uren zijn nog steeds niet bepaald. Na gesprekken met Simar, de minister-president en ons docentenkorps zijn er afspraken gemaakt en is de rust weergekeerd. Alweer hebben we in een ALV aangekaart dat wij als school niet op één lijn staan en dat we vragen hebben. Hier wordt weer niet naar geluisterd. Frustraties lopen nog meer op. We krijgen wél te horen dat onze uren zullen veranderen en dat er nog steeds geen akkoord is omtrent onze functies en uren. Het managementteam geeft DPS de schuld en DPS zegt dat het managementteam nog niet klaar is met de planning.                                 Voor velen van ons betekent het dat we minder uren zullen kunnen werken en dat ons salaris dus ook minder wordt. Voor velen van ons betekent dit een financieel probleem. Mijn partner is zijn baan kwijt, zoals veel mensen op Aruba,  door Covid, maar de hypotheek en de rekeningen moeten betaald worden, alsook mijn gigantische studieschuld aan Nederland. Dit alles brengt nog meer onrust en stress met zich mee. Ik zie méér collega’s last krijgen van oververmoeidheid, stress en verdriet. We proberen elkaar te helpen, elkaar op te vrolijken zodat we ons werk met plezier blijven doen en goed onderwijs kunnen bieden aan onze leerlingen.                                                                Op 18 december, de laatste dag voor de Kerstvakantie, hoorden we in een vergadering  nog meer onzekerheden. Er komen minder klassen deze maand, wat betekent minder lesuren. Er zal gekeken worden naar bevoegdheden en dispensaties. Niemand weet nog precies om wie het gaat maar ook dit zorgt voor onrust.

Als docent heb ik nog nooit mee gemaakt dat mijn uren door het schooljaar continu veranderd worden, dat mijn wensen om leerlingen beter te kunnen begeleiden niet gehoord worden, dat het vinden van docenten om les te geven aan onze leerlingen zo moeizaam gaat en dat de sfeer op school verandert is van fijn en veilig naar ongelukkig en verdrietig in een hele korte tijd. Mijn hart doet pijn. Ik ervaar slapeloze nachten. Het idee dat ik misschien mijn leerlingen moet verlaten omdat ik deze stress niet meer aan kan. Ik kan heel veel betekenen voor CSN maar ik krijg de tools niet. Ik wil mijn school helpen verbeteren, de leerlingen goed begeleiden maar ik loop continu tegen een muur op. Gisteren heb ik met tranen in mijn ogen zitten nadenken of ik elders ga solliciteren. Dit omdat ik mijn leerlingen en aantal geweldige collega’s niet achter wil laten maar de stress, de onzekerheid en het niet kunnen inzetten van alles wat mogelijk zou zijn worden mij te veel.

Ik kom terug op mijn verblijf in Duitsland bij de boeddhistische groep. Happy teachers change the world. Ik ben op dit moment niet happy, laat ik daar maar eerst aan gaan werken, zodat ik weer vol energie mijn passie door kan geven aan mijn leerlingen. Met de hoop dat ik in de toekomst op een school beland die wél haar docenten en leerlingen waardeert.

  • Powered by SETAR